AS INQUEDANZAS DE SARA
Terceira parte:
Sara foi ao cuarto dun pulo coller a chaqueta, cando voltou para a cociña, xa estaba alí Lúa.
Bos días miña rula.
Di a nai mentras lle daba unha aperta e moreas de bicos.
Bos días mai
Almorzache?
Si, xa estou pronta.
Moi ben pois, vas ir con eles ó monte, ti collerás piñas para ós sacos. Eu quedarei facendo o xantar e arrombando a casa.
Ainda Lúa non terminara de falar cando escoitan o tractor e, a Xán chamando por Sara.
Sara saiu escopetada para que o pai non tivera que repetir.
Bos días miña rula.
Di a nai mentras lle daba unha aperta e moreas de bicos.
Bos días mai
Almorzache?
Si, xa estou pronta.
Moi ben pois, vas ir con eles ó monte, ti collerás piñas para ós sacos. Eu quedarei facendo o xantar e arrombando a casa.
Ainda Lúa non terminara de falar cando escoitan o tractor e, a Xán chamando por Sara.
Sara saiu escopetada para que o pai non tivera que repetir.
Sara, ti vas con Martiño no tractor, a avoa e máis eu xa imos andando.
Vale.
Martiño apaga o tractor e da os bos días a toda/os.
Vale.
Martiño apaga o tractor e da os bos días a toda/os.
Bos días Martiño, tomas un café?
Di Lúa que saiu a porta.
Non Lúa, grazas, imos aló que o sol métese.
Baixa do tractor e carga todo o que tiña alí Uxía xa disposto, corda, sacos, machada, un caldeiro con un garrafón de viño e galletas das que teñen crema, as galletas das festas, só se comen nas festas, cando ven xente de fora ou nos aniversarios con viño doce, "Sansón".
Cargado o tractor, Martiño sobe dirixindose a Sara.
Imos pequerrecha, súbe.
Sentouna ao seu carón e marcharon.
Ó seu lado, íia correndo Tuti todo contento.
Cando eles subían un camiño con dificultade, Tuti adiantábaos e púñase no alto labrando e dando ao rabo animándos a seguir.
Unha vez no monte, Martiño, dispúxose a axudar a Sara. Collían piñas e conversaban.
A Martiño, gustáballe moito conversar con Sara, pra pouca idade que tiña, falaba con moita madurez.
El falaba máis con Sara que con xente da súa quinta, normalmente era observador e moi calado, so dícía o necesario.
Non Lúa, grazas, imos aló que o sol métese.
Baixa do tractor e carga todo o que tiña alí Uxía xa disposto, corda, sacos, machada, un caldeiro con un garrafón de viño e galletas das que teñen crema, as galletas das festas, só se comen nas festas, cando ven xente de fora ou nos aniversarios con viño doce, "Sansón".
Cargado o tractor, Martiño sobe dirixindose a Sara.
Imos pequerrecha, súbe.
Sentouna ao seu carón e marcharon.
Ó seu lado, íia correndo Tuti todo contento.
Cando eles subían un camiño con dificultade, Tuti adiantábaos e púñase no alto labrando e dando ao rabo animándos a seguir.
Unha vez no monte, Martiño, dispúxose a axudar a Sara. Collían piñas e conversaban.
A Martiño, gustáballe moito conversar con Sara, pra pouca idade que tiña, falaba con moita madurez.
El falaba máis con Sara que con xente da súa quinta, normalmente era observador e moi calado, so dícía o necesario.
Gústache ler, Sara?
Sara: non o sei.
Como que non sabes?
Pois non, o único que podo ler, e nos libros de texto da escola e non son meus, Breixo o da Chán, compárteos comigo.
Breixo era o seu mellor amigo.
O fillo de Breogán. E Breogán era concellal e a man dereita de Carlos o alcalde de "Ruanda"
Breixo era como Sara, fillo único, e moi humilde, para nada fachendana de ser fillo de quen era, é máis, amoláballe que o sinalaran por iso...
Sara: non o sei.
Como que non sabes?
Pois non, o único que podo ler, e nos libros de texto da escola e non son meus, Breixo o da Chán, compárteos comigo.
Breixo era o seu mellor amigo.
O fillo de Breogán. E Breogán era concellal e a man dereita de Carlos o alcalde de "Ruanda"
Breixo era como Sara, fillo único, e moi humilde, para nada fachendana de ser fillo de quen era, é máis, amoláballe que o sinalaran por iso...
Continuará.
No hay comentarios:
Publicar un comentario