Primeira parte

Bosas noites a tod@s:
Fai uns días pedín que me dixérades verbas en Galego. Pois ben, en principio fíxeno coa idea de gardalas, pra ler e ver cantas e cantas fermosas temos e usamos, unha riqueza.
Cone díxome varias e despois tamén me díxo que esperaba que as usara e, aí o motivo de que eu escriba o que de aquí saia, culpabel? Cone Juan Morado hahaha .
Usarei moitas que non dixemos e seguramente algunha que dixemos quedará sen usar.
O que si quixen dende un principio e asegurarme que na historia salga o menos unha palabra de cada un/ha de vós. Espero que vós guste en que as usei e, moi agradecida estou!

Aquí deixo as que escollín de cada un/ha.

Manuel Vázquez: solpor, ceo da boca, Lúa, muxir, esmorga, filloa, cunca, colo do pé, faciana, Xan, Uxía e Martiño.
Maria Lozano Leal: moreas de bicos.
Maria Jesus Panadero Vera: apertas.
Tania Pérez Alfaya: canastro.
Sofía Alfaya Gómez: querer ben
Ana Alfaya: aloumiños
Teri García: arrecende
Yosu PD: fedello
Cone Juan Morado: ronsel, namorar, herba.
Monica Mera Amoedo: saudade
María Lourdes Melón Parente: golfiño
Mercedes Paz Caldas: riquiño
Ana Barcia: pexejiño
Cris Amoedo Garcia: pequerricha
Monica Valverde: bolboretas.
Lolilla Costas: rabuda
Marta Barros Duran: alecrín, Breogán e Breixo.
Carmen Lopez Cendan: churrusquiño.
Mary Carmen Hernandez: miña rula
Marta Alvariño: lembrar
Mayka Gonzalez: piolliño.
Luisiño Perez: meiga
Elena Garcia Antela: non me Amoles.
Mari Carmen Garcia Antela: pinota, escanillado.
Patri Puga Gómez: paspán
Maria Del Pilar Rodeiro: terriña
Raquel Faro Álvarez: choupighó
Pili Mendez Quintas: biquiños.
Jose Manuel Fernandez Lemos: papatorias, sardiñas, lareira, bágoas.

AS INQUEDANZAS DE SARA

Sara, é unha nena, criada na aldea. Ten 11anos, un baúl cheo de inquedanzas e cadernos con soños que nen se permite soñar.
As súas ganas de aprender, resúmense en espertar cada día, vendo o amencer po la fiestra do seu cuarto.
É feliz ao ver dos seus ollos e, ao que o seu corazón sente.
Non lle fai falla moito pra sorrir, pero a súa faciana semella sempre triste.
Os días de Sara, énchense no refuxio do seu interior, dos escritos, amenceres, arrecendo a herba recén cortada, o piar dos paxariños, o murmullo das augas do río, o son da choiva caer nos charcos, a compaña de Tuti, o seu can e moitas cousas máis.
Hoxe, a súa avoa Uxía, vai facer pan de millo, pero ela como sempre, non poderá ver como fai, non a deixan estar alí.

Escoita remexer na cociña e vai ver quen é.
Esperaba atopar a súa nai, pero estaba Xan, o seu pai. Con mal humor como case sempre e, pregunta:
Onde se meteu túa nai?
Non sei, acábome de erguer.
Pois almorza e, a ver si aparece, que hai moito que facer.

Coa mesma, dá media volta e sae da cociña zapateando a porta...
Continuará.