novena parte

 INQUEDANZAS DE SARA

 A Casa de Martiño

Martiño presentou a Carlos, o alcalde e a Manuel, quedara con él o luns para falar da biblioteca.

A Manuel causoulle boa empresión Carlos, e estaba ilusionado conque unha biblioteca en Sada, non fose so un soño de Martiño.

SARA! tes que ir ao souto buscar ás ovellas, berra, Uxía.

Sara baixou nun pulo e, ala foi. 

Cando chegou atopou a Martiño que ía con auga da fonte, podían beber a da traída pero na casa gustáballe moito a auga fresquiña e o sabor que tiña a da fonte das <<Fontiñas>>.

Boas tardes, Sara, vas polas ovellas?

Boas, Martiño, si, vou.

Estiveron falando un bó anaco, pero Sara despediuse porque si se demoraba moito, Uxía encomodábase con ela.

Martiño combidara a Sara un día a merendar e de paso enseñáballe os seus andeis de libros. Sara aceptou coa ledícia na súa faciana, cousa que non podía ocultar. Facíalle moita ilusión ver os libros de Martiño. Sempre e agradable atoparse con Martiño e a súa conversa é moi amena.

Cando chegou a casa atopou a nai collendo leña. Lúa como sempre, agarimosa, deulle unha aperta e foron cara á casa.
Martes pola tarde, Sara rematara ás tarefas, era a tarde de merendar na casa de Martiño.

Ola, Sara, que ben que puideras vir, entra e ponte cómoda en seguidiña traio a merenda.
Martiño indicoulle unha sala e convidouna a sentarse nunha fermosa silla cun tapizado fermoso, feita dunha madeira de carballo cuns retorneados dos que Sara se namorou a primeira vista.
A merenda estaba exquisita, un zume de laranxa feito por Martiño, pan da feira que Sara adoraba, tetilla e mermelo feito tamén por él e por último, filloas.
Moitísimas grazas por esta merenda Martiño, estaba todo moi bó e saboroso.
Grazas a ti, Sara, pola túa compaña. Si che parece imos ver os libros e si che gusta algún, podes levalo para ler e logo tráesmo, paréceche?
Dismo en serio? de verdade podo levar algún?
Claro que cho digo en serio, se che interesa algún, cólleo...

continuará.

Oitava parte

INQUEDANZAS DE SARA

Oitava parte

Manuel, pasou lista para ir familiarizándose cos seus nomes.

A mañá pasoulle nun pulo e decatouse que tiña moito que facer nesa aula e, estaba cheo de ilusión e ganas.

Domingo, son as 9:30 da mañá, Martiño entrou en (ONDA SEMPRE) o bar do pobo.

Ia Martiño sentar no seu recuncho para pedirlle a Nieves o zume de laranxa, pan con manteiga e café, cando se sorprendeu ao ver o sitio ocupado por un descoñecido,  e máis, ao velo lendo nin máis nin menos que: (Que non te aten) de Manuel Iglesias Turnes.

Martiño non puido evitar falarlle.

Bos días, está vostede de paso?

Manuel que estaba absorto na lectura, interrumpíuna pra contestar a Martiño.

Bos días, son Manuel o mestre que vai sustituir a Esther durante a sua baixa.

Disculpa, non me presentei, son Martiño. Ben vindo espero que teñas boa estancia, moi boa elección.
Dixo Martiño ollando ó libro, xa o lin, gustóume moito e, (As rapazas de Xan) dél tamén.

Si, coñezo, tamén lin, apetéceche tomar asento aquí e seguimos conversando? dixo Manuel e, non se errependiu sentíuse moi agusto conversando con Martiño, tanto que a ambos se lles fixo corta a mañá. Despedíronse e Manuel convidou a Martiño a pasar unha tarde pola escola, estaba seguro de que Martiño sería de moita axuda.

Sara ia para a cama aprobeitando cada segundo que Uxía lle deixaba a luz prendida para ler, sempre quedaba coas ganas de seguir, pero Uxía, estaba pendente de que apagara a luz.

Martiño atopou a Manuel correxindo as redaccións que lles pedira a/os rapazas e rapaces.

Grazas por vir, Martiño, aprobeitando que estás xa che pregunto a ti, por si sabes, onde queda a biblioteca? Dende que cheguei estiven dando voltas polo pobo e non atopei.

Nen atoparás, non temos.

Que dis? Non hai biblioteca? Non me amoles, estarás de broma.

Xa me gustaría estar de broma xa, é a verdade, tampouco hai aquí na escola.

Diso tamén me decatei, pero aquí terei facer algo, Martiño, axudaríasme?

Por suposto, será un pracer pra mín axudarche niso.

Pra Martiño foi un cúmulo de novas sensacións, ver en Sada unha biblioteca sería un soño feito realidade...

Continuará.

Sonia Melón.

Séptima parte

    INQUEDANZAS DE  SARA

O NOVO MESTRE

Sara subiu ao seu cuarto, puxo fecha no papel do envoltorio e gardouno con moito xeito no seu baúl.

Despois ía gardar o libro pero, deulle por abrilo, e no reverso da tapa, atopou o escrito de Martiño:

Querida Sara, espero que este libro sexa o primeiro de moitos que poidas ter. Que nunca se deteñan as túas ganas e ansia por ler. Desexo que os teus soños se cumpran e sempre haxa en ti inquedanzas para seguir viva, Con moito cariño, Martiño.

Cando Sara terminou de ler, as bágoas percorrían a súa faciana.

Xa recuperada de tanta emoción, baixou para comer, xa chegaran Xan e Uxía.

A comida como sempre, estaba boísima, pero só Martiño foi quen de felicitar a Lúa. 

Cando remataron, quedaron falando durante a sobremesa e mentres, Sara foi ao souto brincar con Breixo, que alí a esperaba, como facían tódolos domingos.

Breixo xa chegara e estaba sentado no penedo, un penedo gastado con forma de tobogán polo que ela/es escorregaban e sentaban a soñar.
Sara, sen mediar palabra, sentou ao seu carón e comezaron a soñar espertos.

Sara, que che gustaría facer cando sexas maior?
Uff, tantas cousas, Breixo, poder viaxar moito, iso sí o teño seguro.
A onde?
A tódolos sitios posibles, cantos máis mellor.
Pois, a min, tamén me gustaría e, gustaríame ir contigo si a ti non che incomoda.
Como me ía incomodar? claro que iremos xuntos. Ademáis, és o meu mellor amigo.

Breixo quedou calado e pensativo. Para él Sara non era só a mellor amiga, era algo máis, pero non se atrevía a dicir nada, polo menos de momento. A amizade de Sara era moi importante para él e non quería estragar iso, polo que tiña medo a dicirllo e que as cousas entre eles cambiasen.

Breixo, segues aquí? ou marchache?
Que foi, Sara?
Nada, quedache mudo.
Pensando, nada importante. Entón, iremos xuntos de viaxe?
Feito! respondeu Sara.

Chocaron a mán, pra que a súa promesa tivera valor, como sempre facían.
É luns, pero hoxe non é un luns calquera, hoxe hai cambio na escola. Soa o timbre e entran tóda/os ao montón. Cando chegan a aula estaba un home, un home alto, con cara sorrinte e un ollar pacífico.
Bos días, rapaces e rapazas, son Manuel, o voso mestre apartires de hoxe. Esther, a vosa mestra, vai dar a luz en poucos días e ausentarase unha temporada.

Seguirá.

                                                                     Sonia Melón