A IMPORTANCIA

    A IMPORTANCIA

Día número oito.

Cone xa se sentía máis afouto ao saber que Felix os acompañaría.

Puxo o ollar en Carmen e Luis, Luis seguía coa teima de que era de tolos voltar a ese sitio, pero Carmen ao final mudou de idea, indo de día atrevíase.

Ana ollou pra Luis, con cariña de pena e ollar compasivo.

Veña Lu...so quedas tí, anímate, imos xuntos non pasará nada.

Fíxose silencio e Luis sentíuse intimidado polos ollares de súplica dos seus compañeiros, finalmente moi a contra da súa vontade cedeu e alá se encamiñaron a casa do Pejo.

Mentras; no cuarto de Cone, Candeíña lía no cuaderno.

Mira que escribe ben o tipo (dícese pra os seus adentros mentrás le) debería publicar, teño lido libros que con moito menos ata obteñen premios, e logo saen nese rectángulo que eles cháman televisor. Teño  que facer algo pra animalo (colleu o lápis da cesta e pasou a última folla escrita.

Falade máis baixo, non sabemos con qué imos atoparnos, decía Cone cando estaban xa no eido do Pejo. Ia diante e foi o primeiro en enmudecer...fixo aceno os seus compañeiros pra que se achegasen, e toda/os viron o acontecido.

A casa era grande, toda de pedra traballada, dentro era madeira, tiña dous andares e unhas fermosas escaleiras das que Cone estaba prendido, todo se desprendera e quedara nun monte de lixo, un silencio abafante pesou no lumbral da casa.

Foi Luis o que rompeu o silencio. 

O estrondo daquela noite era isto.

Menos mal que non nos pillou dentro (dixo Ana).

Sairon cara o camiño e sentaron a  carón do muiño, cada quén, máis apenada/o.

Aquí non  pintamos nada (dixo Carlos) vamos a praza botar unhas canicas.

Unha vez no seu cuarto, Cone tira a mala nunha esquina e senta no escritorio con intención de escribir sobre o longo día pasado. A súa faciana non saia do asombro cando na última folla escrita le: publica o que escribes, publica o que escribes, escribe, escribe, escribe, publica...

Pecha o caderno e torna abrir, pensando que o cansancio lle estaba xogando un mal momento, pero non, segue lendo o mesmo, toda unha folla con: publica o que escribes etc non atopaba explicación, non se explicaba quen podería escribilo, no seu cuarto so entraba súa nai, e ela non foi, seguro, xa non tiña cabeza pra escribir, pechou o caderno e meteuse na cama...

A IMPORTANCIA

 A IMPORTANCIA

2° Día.

Os días pasaban, Candea seguia triste e sen alumear, só alumeaba en momentos concretos do día, onde deixaba de pensar que a súa luz non chegaba onde ela pretendía ou quería.

Nun deses momentos de máxima animación moral, a súa chama iluminou o lugar ata que puido ver a porta, estaba aberta, achegouse, con pouca decisión pero con moitas ganas e ilusión de ver que había do outro lado.

Seguimos? Seguirá...

Segue sen nome, pero xa ten padriño, noutro momento o nome sairá. Jeje

Feliz vida, que nunca vos falte a chama na candea...

 Sonia Melón Parente

A IMPORTANCIA

 A IMPORTANCIA

Estaba alí, a luz da candea con tan pouca chama, tan pouca que ata a chama de todas as outras non deixaban ver a súa existencia.

Ás veces ata ela mesma optaba por deixar de respirar ata que a chama se apagaba. Uns días quería brillar, brillar tanto que non lle importaba a luz que xa había no lugar, pero cando se sentía insignificante, tornaba apagarse. Un día, alguén entrou no lugar e foi collendo os candieiros que mellor alumeaban, cando chegou o rincón da candea pequena apartouna dunha patada. Alí, naquel cuarto oscuro quedou ela, soa, e... agora si que deixou de respirar. Non volveu acenderse do triste que estaba...

Esta historia vai continuar, a candea terá nome, e para saber o que lle vai pasar ou pasou, temos que esperar, irei escribindo sobre a marcha.

Sonia Melón Parente

O DESORDEN DE CLAUDINA

   O DESORDEN DE CLAUDINA

Continuación...

Bueno, como xa sabedes, Claudina é moi ordenada, inda que nada deixa no sitio.

O día que quería semear verzas tivo que semear millo, pois, no sitio da semente das verzas, estaban as chaves do canastro, ha ha ha.

Bueno, imos falar un pouco de Claudina.

Vive soa, decisión propia, as condicións que a vida lle puña pra compartir a súa vida, nunca lle convenceron. Non se arrepinte, e cando quere compaña convida algunha amiga ou algún amigo a merendar, fai unhas empanadas de cogomelos que sacan a respiración, o seu café é único, cando a cafeteira avisa o seu arrecendo chega o portelo, e as súas filloas, non comes máis por non sair a revolos senón non parabas.

Está xubilada, foi dependenta dunha libraría en Suíza. Agora vive en Ourense, a terra que a viu nacer, acomodou a casiña que lle deu a súa avóa materna, chamada Claudina coma ela. A casa non era moi grande pero si moi acolledora, aprobeitaba cada recuncho pra poñer un andel con libros, e as xanelas todas estaban pensadas pra aprobeitar a máxima luz do día. A que máis lle gustaba a Claudina era a da sala de estar, donde ela tiña unha cadeira pra ler, aparte tiña unhas vistas cara a Ribeira Sacra impresionantes, alí Claudina podía pasar as horas da súa vida e nada envexaba de ninguén. Tiña unha irmá, chamada Otilia, felizmente casada con Rogelio, na Cañiza, e dous sobriños, Ana e César, ós que Claudina adoraba. Sempre que a visitaban, Claudina disfrutaba dando paseos polo borde do río contándolles as súas vivencias en Suíza. César e Ana tamén adoraban a súa tía, a súa casa, o seu desorden, as vistas dende a xanela, as súas historias e as súas merendas, sempre rematadas coa lectura dalgún escrito que ela sempre lles tiña preparado cando viñan. César tiña sete anos e Ana cinco. Era Domingo e estaban felices, ían visitar a tía Claudina. Ana deseñáralle unha paisaxe con flores e un río a través, pra ofrecerlle o chegar e César, collera do xardín da mamá unha fermosa camelia vermella. Mentras Claudina tiña unha bica no forno e unha nova historia pra ler...

Continuará.

María Sonia Melón Parente

O DESORDEN DE CLAUDINA

  O DESORDEN DE CLAUDINA

Claudina pásase a vida recollendo, limpiando, ordenando. Ainda que despois o único xeito de atopar algo  e desordenalo todo, nunca se lembra de donde deixa nada, pode atopar unhas medias no frigorífico, o mando da tv cos cubertos...un día precisaba a semente das verzas e no plomo delas estaban as chaves do canastro que tanto andou trás delas. Agora falta saber donde están as sementes...

 María Sonia Melón Parente

Décima parte

  INQUEDANZAS DE SARA

Sara pasou o resto da tarde remexendo nos andeis de Martiño.
Non era doado decantarse, todos pedían ser collidos.
- Levo este Martiño, xa está.
- Moi ben Sara, agora queda disfrutalo... por certo, que tal o principiño?
- O principiño moi ben, pero ainda non rematei, seguro que remato hoxe así comezo este.
- Sara, nunca te apures lendo, disfruta a lectura.
Sara colleu ( A lagoa das nenas mudas de Fina casalderrey) e foi toda contenta pra casa.
Polo camiño pensaba en Martiño: ese home tiña algo especial, afable, solitario... Sara preguntáse porque non casaría...

Manuel, xa integrado na escola e no pobo traballaba cada día pra crear comodidade e ganas nos cativos.
Polas tardes quedaba ata tarde con Martiño pra poder converter unha aula chea de trastos en unha soñada biblioteca.
Martiño era moi mañoso e en pouco tempo acadaron o esperado.
Duas paredes cheas de andeis pra encher de soños e aventuras.
Manuel presentou a biblioteca os rapaces, alguns pasaron do tema porque o balón esperaba no patio, pero a maioría sorprendentemente puxeron interese.
Manuel trouxo algún libro que conseguiu

 falando con Carlos o Alcalde e Martiño cedeu varios tamén con moita ilusión.
O principio estaba en camiño, agora tocaba organizarse pra levala a diante.

Continuará

  María Sonia Melón Parente

CONVERSAS CONMIGO MESMA

7/7/19

Conversas conmigo mesma

Hoxe e o día das miñas, das nosas das letras galegas, 17/5/19 adicadas a Antón Fraguas.
Enterome que no concello inauguran casetas de libros para ler e deixar, ou pra levar un e trocar por outro. Hai catro en total, parque do cocello, Praza Maior, parque Perillana e Ferro-Ucha.
Bueno, pois entrame a curiosidade e comenteillo a dous nenos que tiña conmigo, fomos a miña librería e escollín tres libros que podia trocar, deille un a cada un pra que trocasen por un pra eles e evidentemente o outro ia trocalo eu, alá fumos, eles tardaron en decidirse pero eu no primeiro visual atopeime con:
Memorias dun neno labrego de Xosé Neira Vilas, non dubidei nin un intre en que ia trocar por ese e así foi, facia tempo que lle tiña ganas e chegou o memento, teño que lelo por fin...
Hoxe terminei de ler, non podo estar máis contenta nin satisfeita. Unha lectura de 10.
Curiosidades da vida que e digo isto con toda a humildade do mundo, síntome identificada con Balbino o protagonista en moitas cousas, sobretodo no final donde di que ten conversas consigo e que as puña nun caderno, tal cual, que pasada...
Anotei unha frase ten moitas e boas pero anotar anotei esta:
A XENTE QUE NON FAI TRABALLAR O MIOLO DEBERÍASE ANAGAR E IR POLO MONTE ENRIBA DE CATRO PATAS. Moi bo!
Feliz vida pra todo/as.