novena parte

 INQUEDANZAS DE SARA

 A Casa de Martiño

Martiño presentou a Carlos, o alcalde e a Manuel, quedara con él o luns para falar da biblioteca.

A Manuel causoulle boa empresión Carlos, e estaba ilusionado conque unha biblioteca en Sada, non fose so un soño de Martiño.

SARA! tes que ir ao souto buscar ás ovellas, berra, Uxía.

Sara baixou nun pulo e, ala foi. 

Cando chegou atopou a Martiño que ía con auga da fonte, podían beber a da traída pero na casa gustáballe moito a auga fresquiña e o sabor que tiña a da fonte das <<Fontiñas>>.

Boas tardes, Sara, vas polas ovellas?

Boas, Martiño, si, vou.

Estiveron falando un bó anaco, pero Sara despediuse porque si se demoraba moito, Uxía encomodábase con ela.

Martiño combidara a Sara un día a merendar e de paso enseñáballe os seus andeis de libros. Sara aceptou coa ledícia na súa faciana, cousa que non podía ocultar. Facíalle moita ilusión ver os libros de Martiño. Sempre e agradable atoparse con Martiño e a súa conversa é moi amena.

Cando chegou a casa atopou a nai collendo leña. Lúa como sempre, agarimosa, deulle unha aperta e foron cara á casa.
Martes pola tarde, Sara rematara ás tarefas, era a tarde de merendar na casa de Martiño.

Ola, Sara, que ben que puideras vir, entra e ponte cómoda en seguidiña traio a merenda.
Martiño indicoulle unha sala e convidouna a sentarse nunha fermosa silla cun tapizado fermoso, feita dunha madeira de carballo cuns retorneados dos que Sara se namorou a primeira vista.
A merenda estaba exquisita, un zume de laranxa feito por Martiño, pan da feira que Sara adoraba, tetilla e mermelo feito tamén por él e por último, filloas.
Moitísimas grazas por esta merenda Martiño, estaba todo moi bó e saboroso.
Grazas a ti, Sara, pola túa compaña. Si che parece imos ver os libros e si che gusta algún, podes levalo para ler e logo tráesmo, paréceche?
Dismo en serio? de verdade podo levar algún?
Claro que cho digo en serio, se che interesa algún, cólleo...

continuará.